นิทานไออุ่น: โมบายกับสายลม

'กรุ๊งกริ๊งๆ' เสียงกระดิ่งโมบายดังกังวานยามถูกสายลมพัดผ่าน เสียงกังวานเพราะๆ ชวนให้ยิ้มละไมนั้น เป็นเสียงของเจ้าโมบายทักทายสายลมนั่นเอง

"สวัสดีสายลม"

"สวัสดี เจอกันอีกแล้วนะโมบาย เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"...

"เราสบายดี เจ้าล่ะ"

"สบายดีเช่นกัน ดีใจที่ได้เจอเจ้าอีกนะ แต่เราคงต้องไปแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะโมบาย" สายลมส่งยิ้มให้โมบาย ก่อนจะพัดผ่านไป ฝ่ายโมบายก็ได้แต่ระบายยิ้มส่งให้ตามหลัง

แม้โมบายกับสายลมจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา เพราะสายลมต้องพัดพาความเย็นให้โมบายอันอื่น คนอื่นๆ ด้วย แต่ทั้งสองก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ...

ในความสัมพันธ์ของคนเราเช่นกัน แม้จะเป็นคนรัก เป็นเพื่อน เป็นคนสำคัญแค่ไหน แต่ทุกคนต่างมีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบด้วยกันทั้งนั้น

โมบายไม่สามารถให้สายลมหยุดนิ่งอยู่กับตนเองตลอดเวลาได้ฉันใด เราก็ไม่สามารถให้ใครมาอยู่กับเราได้ตลอดเวลาฉันนั้น

แต่อย่างน้อยๆ เราก็รู้ว่ายังมีกัน มีใครบางคนให้ยิ้มได้ในเวลาที่พบเจอ เวลาที่คิดถึง

บางทีความรู้สึกธรรมดาๆ แบบนี้ มันก็อบอุ่นใจดีเหมือนกันนะ^^

#นิทานไออุ่น เรื่องที่ 6 #โมบายกับสายลม

การเดินทาง...

ว่ากันว่าชีวิตคือการเดินทาง
ไปเที่ยว ไปทำงาน ไปเยี่ยมญาติ ไปในที่ต่างๆที่อยากไป หรือบางครั้งก็จำเป็นต้องไป

และในหลายๆ ครั้งของเดินทางเรามักจะเจอเรื่องไม่คาดฝันอยู่เสมอ รถเสีย น้ำมันหมด ที่พักไม่มี และอีกมากมาย

แน่ล่ะ การเดินทางอาจไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็เพราะการเดินทางไม่ใช่หรือ เราถึงได้พบสถานที่สวยๆ มิตรภาพดีๆ ศิลปวัฒนธรรมหลากหลาย หากเราไม่ออกเดินทาง ไหนเลยจะได้เรียนรู้เรื่องราวเหล่านี้

บางทีตอนนี้อาจมีเรื่องราวดีๆ รอเราอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้ อยู่ที่เราพร้อมจะก้าวเท้าออกเดินทางหรือไม่ เท่านั้นเอง

#การเดินทาง #สถานีไออุ่น

ความสุขรอบกองไฟ

เสียงคุยสนุกสนาน ปลุกฉันให้ตื่นจากความฝัน
แม้จะอยากซุกตัวในผ้านวมอุ่นๆต่อแค่ไหน 
แต่เสียงหัวเราะสดใสเหล่านั้นก็ดึงความสนใจของฉันได้ไม่น้อยเลย
ฉันลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เอื้อมมือไปคว้าเสื้อกันหนาวมาสวมใส่ 
ก่อนจะก้าวเดินตามเสียงเหล่านั้นไป

“ขอหนูนั่งด้วยคนนะคะ”
“ได้สิจ้ะ” คุณป้าข้างบ้านเอ่ยตอบพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
“กินอะไรมาหรือยังล่ะแม่หนู”
“ยังเลยค่ะ หนูเพิ่งตื่น”
“งั้นรอครู่หนึ่งนะ เดี๋ยวมันที่ลุงเผาไว้ก็สุกแล้ว มันบ้านนอกเราน่ะ อร่อยนะ หนูไปอยู่ที่อื่นตั้งหลายปีคงไม่ค่อยได้กิน” คุณลุงบอกกับฉันอย่างใจดี

นั่นสินะ หลายปีแล้วที่ครอบครัวของฉันย้ายไปอยู่ที่อื่น
ช่วงวัยเด็กของฉันที่อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้สนิทกับใครมากนัก
เพราะมักจะถูกส่งไปเรียนพิเศษในเมืองในช่วงวันหยุดเสมอ...

“ป้าก็ทำข้าวจี่ไว้ด้วยนะ ฝีมือป้าอร่อยมากเลยล่ะหนูเอ้ย”
เสียงคุณป้าปลุกฉันออกจากภวังค์
“โม้แล้วแม่น่ะ”
“แต่พ่อก็กินหมดตลอดไม่ใช่เหรอ” คุณป้าเอ่ยแซว ฝ่ายคุณลุงก็ได้แต่อมยิ้มและเงียบไป คงจะจริงอย่างคุณป้าว่า
ฉันได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของครอบครัวนี้

บทสนทนารอบกองไฟของเราดำเนินไปเรื่อยๆ
เรื่องของฉันบ้าง คุณลุงคุณป้าบ้าง เรานั่งคุยกันไป กินมันเผาและข้าวจี่ร้อนๆไป

ตอนเด็กๆ ฉันเคยสงสัยว่าทำไมเพื่อนบ้านหลายๆครอบครัวถึงชอบมานั่งผิงไฟตอนเช้าแบบนี้ ทั้งๆที่ผ้านวมอุ่นๆ ก็มี
จนวันนี้ ตอนนี้ ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วล่ะ...

รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความสุขรอบกองไฟต่างหากคือ เหตุผลที่หลายๆ คนยังคงผิงไฟอยู่ แม้การซุกตัวใต้ผ้านวมในห้องจะอุ่นแค่ไหน ก็คงไม่อุ่นใจเท่ากับการได้ใช้เวลาดีๆ ร่วมกัน ความรู้สึกแบบนี้มันอุ่นยิ่งกว่าอุ่นเสียอีก

และฉันก็ได้ค้นพบอีกอย่างว่า มันเผาร้อนๆ กับข้าวจี่โรยเกลือธรรมดาๆ ก็อร่อยดีเหมือนกันนะ^^

#นิทานไออุ่น #สถานีไออุ่น

สิ่งของบอกเล่า ของชิ้นที่ 6 แจกันดอกไม้

แจกันดอกไม้ ของประดับตกแต่งห้องชิ้นเล็กๆที่ให้ความรู้สึกสบายตา สบายใจในเวลาที่มองเห็น 

ของที่มองดูเผินๆ เหมือนจะทำง่ายดาย
แน่ล่ะ การจัดดอกไม้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่จะจัดให้สวยงามก็ไม่ใช่เรื่องง่ายดายนัก

การจัดดอกไม้คงคล้ายๆกับการจัดสรรรูปแบบชีวิตของคนเรา
ดอกไม้เล็กใหญ่หลากหลายประเภทคงเปรียบได้กับเรื่องราวน้อยใหญ่ที่เราเลือกใส่เข้ามาในแจกันชีวิต

แน่นอนว่าดอกไม้ดอกใหญ่ เป้าหมายสำคัญ เป็นเรื่องที่ควรวางให้โดดเด่น เป็นหลักในแจกัน
แต่กระนั้นก็ไม่ควรใส่เยอะจนเกินไป จนทำให้แจกันดูแน่น อึดอัด ไม่สบายตา
คนที่จัดดอกไม้ได้สวยจึงมักจะเหลือช่องว่างให้ดอกไม้ดอกเล็กๆ ใบไม้ใบเล็กๆ 

เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในนั้น เพื่อเพิ่มสีสัน เพิ่มความสวยงามให้กับแจกัน
เช่นเดียวกับคนเราที่ควรเหลือเวลาให้เรื่องเล็กๆได้มาสร้างรอยยิ้ม สร้างความสุขให้ชีวิตเราบ้าง

เพราะบางทีปริมาณดอกไม้ดอกใหญ่ ปริมาณความสำเร็จมากมาย
อาจไม่ใช่ตัวบ่งบอกความสุข ความสวยงามของแจกันชีวิตเสมอไป

ลองหาวิธีจัดดอกไม้ให้เหมาะกับแจกันชีวิตของคุณดูนะคะ
เพราะแจกันชีวิตใบนี้ คงไม่มีใครจัดได้ดีเท่ากับตัวคุณเอง

#สิ่งของบอกเล่า ของชิ้นที่ 6 #แจกันดอกไม้
#สถานีไออุ่น

สิ่งของบอกเล่า ของชิ้นที่ 5 พัดลม

“หนู ช่วยเปิดพัดลมให้ป้าหน่อยสิ” เสียงคุณป้าคนหนึ่งบอกกับฉัน ซึ่งนั่งอยู่ใกล้พัดลมที่สุด
“ได้ค่ะ” ฉันตอบกลับไป ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดพัดลมให้

ใบพัดที่หมุนวนไปมารอบแล้วรอบเล่าทำให้ฉันนึกบางอย่างขึ้นมาได้...

เจ้าพัดลมคงคล้ายๆกับพ่อแม่ของหลายๆคน
พัดสร้างความเย็นให้กับผู้อยู่ใกล้
เฉกเช่นเดียวกับพ่อแม่ที่หาเงินมาให้ สร้างความสุขสบายให้ลูกๆ

แต่จะมีสักกี่คนที่สังเกตว่าตัวพัดลมเองก็ร้อนเต็มทน
เพราะพัดสร้างความเย็นให้ผู้อื่น
ทำให้ตัวเองต้องร้อนมากขึ้น ทำงานหนักมากขึ้น
พ่อแม่ก็คงเป็นเช่นนั้น เบื้องหลังของเงินที่ให้ลูกใช้อย่างสบาย
คือความเหน็ดเหนื่อยสายตัวแทบขาด

ถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่เราจะให้พัดลมได้พักบ้าง ปิดไว้บ้าง
หยิบจับมาทำความสะอาดบ้าง
เพื่อให้เจ้าพัดลมใช้งานไปได้นานๆ
ถึงเวลาแล้วหรือยังที่เราจะใส่ใจดูแลพ่อแม่ของเราบ้าง
ไม่จำเป็นต้องรอให้มีเงินเยอะๆ ไม่จำเป็นต้องรอเวลาอะไร
แค่ทำอะไรเล็กๆให้ท่าน ดูแลท่าน
บีบนวดให้เวลาเหนื่อย หาน้ำท่าให้เวลากลับจากทำงาน
เชื่อว่าแค่นี้คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ดีใจมากๆแล้ว

อย่าลืมใส่ใจท่านบ้างนะคะ
พัดลมทำงานหนักพังไป เรายังหาซื้อใหม่ได้
แต่พ่อแม่ของเราคงไม่มีใครมาแทนได้หรอกนะ

#สิ่งของบอกเล่า ของชิ้นที่ 5 #พัดลม
#สถานีไออุ่น
ปล. ควันหลงจากวันพ่อ สิ่งของชิ้นนี้เลยสื่อถึงพ่อแม่ค่ะ^^
ปล 2. ขอบคุณภาพประกอบจาก cat-lover-club.exteen.com
ปล 3. แนะนำเค้าได้นะ จะได้ปรับให้ดีขึ้นในงานต่อๆไปค่ะ

ของขวัญจากพ่อ...

กล่องของขวัญสีน้ำตาลเข้มกล่องหนึ่งถูกส่งให้ชายหนุ่มในวันจบชั้นมัธยมศึกษา

"ดีใจด้วยลูก ของขวัญชิ้นนี้พ่อเก็บเงินตั้งนานกว่าจะซื้อได้ หวังว่าลูกจะชอบนะ" ชายวัยกลางคนในชุดเสื้อเชิ้ตตัวเก่ากับกางเกงสีซีดจาง มีรอยประตามตัวหลายจุด เอ่ยกับลูกชายด้วยรอยยิ้ม

แต่ยังไม่ทันที่ลูกชายของเขาจะตอบกลับสิ่งใด เพื่อนๆ ของลูกก็เข้ามาเสียก่อน

"เฮ้ มาทำอะไรตรงนี้ ไปถ่ายรูปกันเถอะ แล้วนี่ใครน่ะ" เพื่อนๆของลูกชายเอ่ยถามขึ้น

"สวัสดีเด็กๆ ฉันเป็น..."

"รีบไปถ่ายรูปกันเถอะ ขอตัวนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยขัดจังหวะ แล้วรีบพาเพื่อนๆปลีกตัวออกไป 

ทิ้งให้ผู้เป็นพ่อยืนอยู่ลำพังเช่นนั้นพร้อมกับคำถามในใจ...

'หรือลูกจะอายที่มีพ่อจนๆแบบเขา'

ผู้เป็นพ่อได้แต่เฝ้าครุ่นคิด ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปพร้อมกับความน้อยใจ

ชายวัยกลางคนเปิดกล่องของขวัญสีน้ำตาลเข้มกล่องนั้นด้วยความทะนุถนอม พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินในทุกครั้งที่เห็นมัน ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตยี่ห้อดังตัวหนึ่งที่เขาเคยบอกพ่อว่าอยากได้ แม้จะรู้ว่าฐานะทางบ้านของเขาคงซื้อเสื้อยี่ห้อนี้ไม่ได้ แต่พ่อก็ซื้อมันให้เขาในวันจบการศึกษา ทั้งๆที่ตัวพ่อเองยังใส่เสื้อเชิ้ตตัวเก่าสีซีดจางตัวเดิมอยู่

แต่เพราะอายเพื่อนที่พ่อจน ที่พ่อแต่งตัวมอซอไปหา ทำให้เขารีบตัดบทแล้วปลีกตัวออกไป

ตอนนั้นเขาคิดเพียงแค่ว่ากลับบ้านค่อยไปขอโทษพ่อก็ได้ พ่อคงเข้าใจและให้อภัยเหมือนเดิม 

กลับบ้านไปค่อยขอโทษก็ยังไม่สาย

แต่...

มันก็สายเกินไป

ถ้าวันนั้นเขารู้สักนิดว่าจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าพ่อ
ถ้าวันนั้นเขารู้สักนิดว่ารถคนนั้นจะพุ่งชนพ่อ เขาคงจะชวนพ่อไปถ่ายรูป ไปแนะนำกับเพื่อนๆ คงจะรั้งให้พ่ออยู่ด้วยนานๆ ไม่ให้เดินออกไปในเวลานั้น

ถ้าวันนั้นเขารู้ เขาคงจะไม่พูดแบบนั้น

ถ้าวันนั้นเขารู้...

ชายวัยกลางคนนั่งกอดเสื้อเชิ้ตในกล่องของขวัญพร้อมน้ำตาที่เอ่อไหลไม่หยุด อยากขอโทษ อยากกอด อยากพาพ่อไปเที่ยว อยากทำอะไรให้พ่อเหมือนลูกคนอื่นเขาทำในวันพ่อวันนี้ แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว สายเกินไปแล้วจริงๆ

#ของขวัญจากพ่อ #สถานีไออุ่น

26 ตัวอักษรแห่งรัก ตัวที่ 2 S-Star

ในวันที่ท้องฟ้าเปิด อากาศเย็นสบายเช่นนี้ คงไม่มีอะไรดีไปกว่าการนอนรับลมเย็นๆ แล้วมองไปบนฟ้า ดูดวงดาวน้อยใหญ่ส่องแสงระยิบระยับราวกับส่งยิ้มมาให้

ดาวดวงเล็กๆที่งดงามจับใจ และให้ความรู้ดีๆ ในทุกครั้งที่มองเห็น แม้จะจับต้องไม่ได้ เอามาครอบครองไม่ได้ แต่ก็สุขใจที่เป็นเช่นนี้

กับคนบางคนก็เป็นเช่นเดียวกับดวงดาว แค่ได้มองเห็น ได้ส่งยิ้มให้ไกลๆ เพียงแค่นี้ก็มีความสุขมาก ๆ แล้ว อีโมติคอน smile

#26ตัวอักษรแห่งรัก ตัวที่ 2 S - Star
#สถานีไออุ่น

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตค่ะ^^