มีนิทานเคยฟังครั้งยังเด็ก ด้วยยังเล็กเพียงสนุกและหรรษา
หาได้รู้ข้อคิดที่แทรกมา
หัวเราะร่าเมื่อได้ฟังทุกครั้งไป
กระต่ายป่าตัวโตวิ่งแพ้เต่า
ช่างโง่เขลาเบาปัญญาหาเทียบได้
เหตุใดไม่วิ่งไปรอที่เส้นชัย
กลับหลับไปใต้ต้นไม้อย่างเพลิดเพลิน
พอโตขึ้นฟังอีกครั้งจึงได้คิด
ด้วยชีวิตหลากเรื่องราวที่เผชิญ
ช่างเหมือนกับกระต่ายป่าโดยบังเอิญ มัวเพลิดเพลินจนประมาทผิดพลาดไป
เพราะหมกมุ่นหาความสุขใส่ชีวิต จนลืมคิดถึงเป้าหมายที่วางไว้
กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งก็สายไป
นั่งเศร้าใจเหมือนกระต่ายในนิทาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น