ของขวัญจากพ่อ...

กล่องของขวัญสีน้ำตาลเข้มกล่องหนึ่งถูกส่งให้ชายหนุ่มในวันจบชั้นมัธยมศึกษา

"ดีใจด้วยลูก ของขวัญชิ้นนี้พ่อเก็บเงินตั้งนานกว่าจะซื้อได้ หวังว่าลูกจะชอบนะ" ชายวัยกลางคนในชุดเสื้อเชิ้ตตัวเก่ากับกางเกงสีซีดจาง มีรอยประตามตัวหลายจุด เอ่ยกับลูกชายด้วยรอยยิ้ม

แต่ยังไม่ทันที่ลูกชายของเขาจะตอบกลับสิ่งใด เพื่อนๆ ของลูกก็เข้ามาเสียก่อน

"เฮ้ มาทำอะไรตรงนี้ ไปถ่ายรูปกันเถอะ แล้วนี่ใครน่ะ" เพื่อนๆของลูกชายเอ่ยถามขึ้น

"สวัสดีเด็กๆ ฉันเป็น..."

"รีบไปถ่ายรูปกันเถอะ ขอตัวนะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยขัดจังหวะ แล้วรีบพาเพื่อนๆปลีกตัวออกไป 

ทิ้งให้ผู้เป็นพ่อยืนอยู่ลำพังเช่นนั้นพร้อมกับคำถามในใจ...

'หรือลูกจะอายที่มีพ่อจนๆแบบเขา'

ผู้เป็นพ่อได้แต่เฝ้าครุ่นคิด ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปพร้อมกับความน้อยใจ

ชายวัยกลางคนเปิดกล่องของขวัญสีน้ำตาลเข้มกล่องนั้นด้วยความทะนุถนอม พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินในทุกครั้งที่เห็นมัน ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตยี่ห้อดังตัวหนึ่งที่เขาเคยบอกพ่อว่าอยากได้ แม้จะรู้ว่าฐานะทางบ้านของเขาคงซื้อเสื้อยี่ห้อนี้ไม่ได้ แต่พ่อก็ซื้อมันให้เขาในวันจบการศึกษา ทั้งๆที่ตัวพ่อเองยังใส่เสื้อเชิ้ตตัวเก่าสีซีดจางตัวเดิมอยู่

แต่เพราะอายเพื่อนที่พ่อจน ที่พ่อแต่งตัวมอซอไปหา ทำให้เขารีบตัดบทแล้วปลีกตัวออกไป

ตอนนั้นเขาคิดเพียงแค่ว่ากลับบ้านค่อยไปขอโทษพ่อก็ได้ พ่อคงเข้าใจและให้อภัยเหมือนเดิม 

กลับบ้านไปค่อยขอโทษก็ยังไม่สาย

แต่...

มันก็สายเกินไป

ถ้าวันนั้นเขารู้สักนิดว่าจะเป็นวันสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าพ่อ
ถ้าวันนั้นเขารู้สักนิดว่ารถคนนั้นจะพุ่งชนพ่อ เขาคงจะชวนพ่อไปถ่ายรูป ไปแนะนำกับเพื่อนๆ คงจะรั้งให้พ่ออยู่ด้วยนานๆ ไม่ให้เดินออกไปในเวลานั้น

ถ้าวันนั้นเขารู้ เขาคงจะไม่พูดแบบนั้น

ถ้าวันนั้นเขารู้...

ชายวัยกลางคนนั่งกอดเสื้อเชิ้ตในกล่องของขวัญพร้อมน้ำตาที่เอ่อไหลไม่หยุด อยากขอโทษ อยากกอด อยากพาพ่อไปเที่ยว อยากทำอะไรให้พ่อเหมือนลูกคนอื่นเขาทำในวันพ่อวันนี้ แต่ก็สายเกินไปเสียแล้ว สายเกินไปแล้วจริงๆ

#ของขวัญจากพ่อ #สถานีไออุ่น