“ช้อนยาว
ทำไมเธอถึงดูเศร้านัก”
คำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจากช้อนสั้นเพื่อนรัก
“ส้อมเขาจากฉันไปแล้วล่ะช้อนสั้น
ต่อไปฉันจะตักข้าว ตักอาหารได้อย่างไร ถ้าไม่มีส้อมคอยช่วย”
ช้อนยาวตอบกลับอย่างเศร้าใจ
“เธอเพียงแค่คุ้นชินกับการที่มีส้อมอยู่ข้างๆ
คอยช่วยตักอาหารเท่านั้นแหละช้อนยาว แต่ถึงไม่มีส้อม เธอก็ยังตักเองได้ ดูฉันสิ
ฉันยังทำได้ ทำไมเธอจะทำไม่ได้ล่ะ เพราะถึงเราจะแตกต่างกัน
แต่เราก็เป็นช้อนเหมือนกัน มีคุณค่าในตัวเองเหมือนกัน
การตักอาหารด้วยตัวเองไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด เชื่อฉันเถอะ”
ช้อนยาวค่อยๆยิ้มออกมาทีละนิด
จริงของช้อนสั้น
บางทีเธออาจจะกังวลมากเกินไป ถึงไม่มีส้อมแล้ว เธอก็ยังตักอาหารเองได้ ทำอะไรเองได้
มันอาจจะไม่คุ้นชินไปบ้าง แต่คงไม่ยากจนเกินไปนักหรอก
ไม่แน่นะ
บางทีวันข้างหน้าเธออาจจะเจอส้อมคันอื่นมาช่วยเธอตักก็ได้ แต่ถึงจะไม่มีก็ไม่เป็นไร
เพราะช้อนทุกคันมีคุณค่า
เหตุใดต้องลดทอนคุณค่าในตัวเองเพื่อสิ่งที่จากไปด้วยเล่า
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ
ขอบคุณมากนะช้อนสั้น”
ช้อนยาวยิ้มให้ด้วยความรู้สึกขอบคุณ
#ช้อนสั้น
ช้อนยาว
#นิทานไออุ่น
ขอบคุณรูปช้อนสวยๆจาก http://maypungpung.blogspot.com/2012/11/blog-post_19.html
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น