“เจี๊ยบ
ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ นะเจี๊ยบนะ” ฉันอ้อนวอนเจี๊ยบ ฉันไม่กล้าไปหา
ดร.คนเดียวหรอก มันน่ากลัวเกินไป
“ไม่ ดร.ดุขนาดนั้น ฉันไม่ไปหรอก” เจี๊ยบตอบอย่างไม่คิดเลย แต่ลูกอ้อนของฉันสำเร็จเสมอ
อย่างที่ฉันคนบอกคุณนั่นแหละค่ะ ถึงเจี๊ยบจะพูดไม่เพราะอยู่บ้าง แต่เจี๊ยบก็เป็นลูกไก่ที่ดี
เจี๊ยบไม่ปล่อยให้ฉันไปคนเดียวหรอก ก็เพื่อนกันจะทิ้งกันตอนลำบากได้อย่างไร
จริงไหม^^
ก๊อกๆๆๆ
เราทั้งสองเคาะประตูห้อง ดร.พิทบูล แต่ไม่มีใครตอบเลย
ก๊อกๆ ฉันเคาะอีกรอบ
“ใคร” เสียงตะคอกกลับมา
ทันใดนั้นประตูก็ถูกกระชากเปิดอย่างแรง
ทันใดนั้นประตูก็ถูกกระชากเปิดอย่างแรง
ฉันกับเจี๊ยบกระโดดกอดกันกลม ดร.จะกัดเราไหมนะ ฉันกลัว ฮือๆ
“พวกเธอมีอะไรกับครูเหรอ” เสียงดร.ถามพวกเรา
ฉันค่อยๆรวบรวมความกล้า ปล่อยมือจากเจี๊ยบ
แล้วหันไปหาดร. พร้อมกับยื่นจดหมายจากลุงเต่าไปให้
“ลุงเต่าบอกให้หนูเอาจดหมายนี่มาหาดร.ค่ะ บอกให้มารับของขวัญของลุงเต่าจากดร.” ฉันพูดมันออกไปแล้ว
ฉันพูดกับ ดร.พิทบูลแล้ว
ดร.พิทบูลหยิบจดหมายจากมือฉันไปอ่าน แล้วอนุญาตให้เราสองคนมานั่งในห้อง ดร.
ปัง!
เสียงประตูปิดอย่างแรง
ฉันกับเจี๊ยบกระโดดกอดกันอีกครั้ง
ดร.พิทบูลหันมามองพวกเราแล้วหัวเราะเบาๆ
“ขอโทษที่ทำให้พวกเธอตกใจ
ประตูห้องครูมันพังน่ะ ปิดเบาๆไม่เข้า ไม่ต้องกลัวครูหรอก ครูอาจจะพูดเสียงดังบ้าง
แต่ครูไม่ได้ดุขนาดนั้น”
เอ๊ะ???
ฉันกับเจี๊ยบหันมามองหน้าดร. ถ้าไม่รวมหน้าดุๆ และเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ ดร.ปิดประตูเสียงดัง ซึ่งก็เพราะประตูพัง จะว่าไป
ดร.ก็ไม่ได้น่ากลัวมากนะ ฉันกับเจี๊ยบหันมามองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนจะขอโทษ ดร.ที่เสียมารยาทแสดงออกว่ากลัวดร.แบบนั้น ดร.คงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่
“ขอโทษครับ / ขอโทษค่ะ “
“ไม่เป็นไร ครูชินแล้ว หลายๆคนมักจะกลัวครูทั้งนั้น แต่ครูอยากแนะนำพวกเธออย่างหนึ่งนะ อย่าเพิ่งตัดสินใคร จนกว่าจะได้รู้จักเขาจริงๆ ส่วนเรื่องของขวัญไม่มีหรอก”
“อ้าว” ฉันอุทานเสียงดังอย่างผิดหวัง
“ฮ่าๆ มันไม่มีเป็นชิ้น แต่เป็นความรู้ที่ลุงเต่าอยากให้ครูสอนเธอบราวนี่ และตอนนี้คงเป็นเธอด้วยเจี๊ยบ ถ้าเธออยากเรียน”
“ผมอยากเรียนครับ”
“งั้นวันนี้ตอนเลิกเรียนพวกเธอมาหาครูที่นี่นะ ครูจะสอนวิชาหาเงินให้” ดร.พิทบูลพูดจบก็ขอตัวไปสอนต่อ ฉันกับเจี๊ยบก็ต้องไปเรียนแล้วเหมือนกัน
วิชาหาเงินงั้นเหรอ
แค่ชื่อวิชาก็น่าสนใจแล้ว
เมื่อไหร่จะเลิกเรียนนะ ฉันอยากเรียนวิชาหาเงินจะแย่แล้ว
ฉันจะได้มีเงินไปหยอดกระปุกความฝันให้เต็มเร็วๆสักที
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น