กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกระต่ายตัวหนึ่งหลงรักพระจันทร์จนหมดใจ
ทุกวันกระต่ายน้อยจะเฝ้ารอเวลาพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า เพื่อจะได้มองเห็นดวงจันทราที่ตนหลงรัก แม้เพียงเสี้ยวจันทร์ก็ทำให้กระต่ายดีใจ
ยิ่งวันไหนพระจันทร์เต็มดวง ความดีใจยิ่งเท่าทวีคูณ
แต่ความรักของกระต่ายน้อยก็อาภัพนัก พระจันทร์หลงรักพระอาทิตย์อยู่
ไม่เคยมองเห็นเงาของกระต่ายสักครา โชคดีที่เทพเทวาเห็นถึงความรัก ความจริงใจที่กระต่ายมี
จึงประทับภาพกระต่ายไว้ในดวงจันทร์นับแต่นั้นมา...
ในนิทานเรื่องราวจบลงเช่นนี้ แต่มีบางอย่างที่คนเขียนนิทานอาจไม่เคยรู้...
พระจันทร์ เป็นเทพธิดาแห่งแสงสว่างในยามค่ำคืน
ไฉนเลยเทพเทวาจะบีบบังคับได้ ถ้าไม่เพราะความเต็มใจของพระจันทร์เอง ทุกครั้งที่กระต่ายมองขึ้นมา
พระจันทร์จะส่งยิ้มตอบเสมอ จากความเอ็นดูเล็กๆ แปรเปลี่ยนเป็นความผูกพันลึกๆ
ตามเวลาที่เลยผ่าน
หากแต่เพราะเป็นพระจันทร์ เป็นเทพธิดาแห่งแสงสว่างในยามค่ำคืน
จึงไม่สามารถเอื้อนเอ่ยสิ่งใดได้ ได้แต่ส่งยิ้ม ส่งกำลังใจผ่านแสงจันทร์นวลสว่าง ประทับรูปกระต่ายไว้
บอกเป็นนัยให้เจ้ากระต่ายได้รับรู้ แต่กระต่ายน้อยแสนซื่อก็ไม่เคยรับรู้ความนัยนั้นเลย
นี่เป็นอีกด้านของนิทานที่ไม่มีใครรู้...
ถ้าเพียงแต่พระจันทร์ยอมเอ่ยปากพูดก่อน หรือเจ้ากระต่ายน้อยเลิกคิดไปเอง เอ่ยถามพระจันทร์สักนิด
กระต่ายน้อยกับพระจันทร์ อาจได้อยู่เคียงข้างอย่างที่ฝันก็เป็นได้...
(ขอบคุณรูปภาพสวยๆจากอินเตอร์เน็ต)
