อาหารที่เหลือ...

ครูสาวคนหนึ่งสอบบรรจุได้ในโรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่งในแถบชนบท และเป็นธรรมเนียมของโรงเรียนแห่งนี้ที่ครูทุกคนต้องออกเงินเพื่อเป็นค่าอาหารกลางวันของคณะครู

เธอสังเกตเห็นว่าในทุกวันอาหารจะต้องเหลือในหม้อเกือบครึ่งตลอด จนรู้สึกเสียดายอาหารมากมายที่เหลือ เสียดายเงินที่สิ้นเปลืองไปโดยใช่เหตุ ด้วยความสงสัยว่าเหตุใดครูที่เตรียมอาหารจึงไม่ยอมลดปริมาณอาหารลง ทำให้เธอตัดสินใจเอ่ยถามออกไป

“ครูคะ ทำไมเราไม่ลดปริมาณอาหารลงล่ะคะ แต่ละวันเห็นเหลือเกือบครึ่งตลอดเลย คือ หนูกลัวว่าเด็กๆจะเอาเป็นแบบอย่างได้ ที่เราเหลืออาหารทิ้งเยอะแบบนี้ ” นั่นเป็นสิ่งที่เธอคิดมาตลอด

ครูคนนั้นมองหน้าเธอเล็กน้อย ก่อนจะบอกให้เดินตามไปด้านหลังโรงอาหาร

และภาพที่เห็นคือเด็กๆนั่งร่วมวงกินอาหารที่เหลืออยู่อย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้าแต่ละคนถูกแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มที่ใครดูก็รู้ว่ามีความสุข

“นี่แหละค่ะเหตุผลของพี่และครูทุกคนที่นี่ เด็กโรงเรียนเรา ส่วนใหญ่มีฐานะยากจน เด็กประถมโชคดีที่รัฐมีงบค่าอาหารให้ แต่เด็ก ม.ต้นไม่มี พวกเขาจึงต้องห่อข้าวมาจากบ้านเอง บางคนมีกับข้าวมาด้วยเล็กน้อย แต่บางคนไม่มีเลย พี่และครูทุกคนจึงเลือกจะออกเงินกันซื้ออาหารมาเยอะๆ เผื่อพวกเขาด้วย หลายคนอาจมองว่าพวกพี่ไม่ประหยัด อาจมองว่าอาหารเหล่านี้คือของเหลือ แต่สำหรับเด็กที่นี่มันคือมื้อเที่ยงที่อร่อยที่สุด และเป็นมื้อเที่ยงที่ครูทุกคนอยากแบ่งปันให้พวกเขา”

ทันทีที่ครูท่านนั้นกล่าวจบ เธอมองไปยังภาพเบื้องหน้าอีกครั้งด้วยความรู้สึกหลากหลาย รู้สึกสงสารเด็กนักเรียนที่ลำบาก รู้สึกผิดที่เอ่ยถามไปเช่นนั้น...

และนับจากนั้นเป็นต้นมา สายตาที่เธอมองครูในโรงเรียนนี้ก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง และไม่มีสักครั้งที่เธอจะนึกเสียดายเงิน เสียดายอาหารที่เหลืออีกเลย เพราะเธอรู้แล้วว่าอาหารเหล่านั้นไม่ใช่เศษอาหารที่เหลือทิ้งขว้าง หากแต่เป็นอาหารที่ครูทุกคนจงใจเหลือไว้ให้เด็กๆ เป็นอาหารมื้อสำคัญที่ช่วยให้พวกเขามีแรง มีพลังในการเล่าเรียนต่อไป...

#อาหารที่เหลือ #สถานีไออุ่น

ปล. เพิ่มเติมจากเค้าโครงเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในโรงเรียนเล็กๆแห่งหนึ่ง ที่เล่ามาเพราะรู้สึกนับถือความคิดของครูโรงเรียนนี้ และอยากถ่ายทอดให้รู้ว่าในสังคมเรายังมีคนอีกมากที่ขาดแคลนแม้กระทั่งอาหารกินในแต่ละวัน เด็กกลุ่มนี้ยังโชคดีที่อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสได้เรียน มีครูใจดีแบ่งปันอาหารให้ ในขณะที่เด็กอีกหลายคนไม่มีโอกาสนั้นเลย