สวัสดี จำฉันได้ไหม ฉันชื่อบราวนี่ เป็นกระต่ายสีน้ำตาลเข้ม
ที่มาของชื่อฉันคงไม่ต้องบอกแล้วเนอะ ก็เรารู้จักกันมาตั้งแต่ตอนที่แล้วนี่
เกือบเดือนแล้วที่ลุงเต่าจากไป ฉันกับแม่ไม่ได้เจอลุงเต่าอีกเลย ของขวัญของลุงเต่าฉันก็เก็บไว้ในตู้เป็นอย่างดี
ใจจริงฉันอยากจะเปิดตั้งแต่วันแรกด้วยซ้ำ แต่คุณครูเคยสอนว่า คนเราต้องรักษาคำพูด
อีกอย่างถ้าลุงเต่ารู้ทีหลังคงเสียใจแย่
อีกสองสามวันฉันก็จะเปิดเทอมละนะ จะได้รู้สักทีในนั้นมีอะไร พอได้รอ
ได้ลุ้นแบบนี้ตื่นเต้นมากๆเลย อีกอย่างที่ลุ้นวันนี้ฉันจะลองเปิดกระปุกความฝันนับดู
ช่วงปิดเทอมแบบนี้ ฉันใช้ไม่ถึงวันละ 10 บาทด้วยซ้ำ เลยได้หยอดกระปุกความฝันเยอะหน่อย
แต่ไม่รู้ว่ามันได้เท่าไหร่แล้ว ตื่นเต้นๆ
“1 บาท 2 บาท 3 บาท.....10 บาท....20....35...70... 88... 100 ... 120 ...135 บาท”
“โห กระปุกเดียวได้ 135 บาทเลยหรอ ฉันเก็บ 3 กระปุก
เท่าๆกัน งั้นฉันก็ได้ 405 บาทสิ แบบนี้ฉันก็มีเงินไปซื้อชุดใหม่ๆได้หลายชุดเลย เพื่อนๆต้องอิจฉาฉันแน่ๆที่ฉันได้ชุดใหม่” ฉันวาดฝันอย่างมีความสุข แต่...
“เฮ้! บราวนี่เธอลืมไปหรือเปล่า
นี่เงินในกระปุกความฝันเธอนะ ถ้าเธอไปซื้อชุดใหม่
เธอก็ทำความฝันไม่สำเร็จสักอย่างสิ
“ไม่เป็นไรหรอกบราวนี่
เธอก็เก็บใหม่ได้นี่”
“ไม่ได้นะบราวนี่”
“ต้องได้สิบราวนี่
เชื่อฉัน”
ในหัวฉันมีคนคุยกันเต็มไปหมดเลย
ฉันควรจะทำอย่างไรดีนะ เก็บต่อหรือซื้อชุดใหม่ดี ทำไงดีๆ
แต่ฉันจะผิดคำพูดไม่ได้
ฉันรับปากลุงเต่าไปแล้ว คุณครูบอกว่าคนไม่รักษาคำพูดจะไม่มีใครรัก เชื่อไม่ได้
“อดทนไว้บราวนี่
อดทนไว้ เพื่อโทรศัพท์มือถือ เพื่อตุ๊กตาหมีพูดได้ของเธอ เพื่อเงินออมของเธอ ทนไว้”
ฉันต้องบ้าแน่ๆที่พูดกับตัวเองแบบนี้
ถึงจะอยากได้แค่ไหน
แต่ฉันต้องรักษาคำพูดสิ ฉันบอกลุงเต่าไปแล้วว่าจะทำตามที่ลุงเต่าบอก
มันต้องสำเร็จสิบราวนี่ รออีกนิดนะ อดทนไว้นะ
โปรดติดตามตอนต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น