บทพิสูจน์ บทที่ 1

ฉันเขียนเรื่องนี้ในวันที่รู้สึกล้า สับสนกับเส้นทางที่กำลังก้าวไป 

เส้นทาง...นักเขียน

เกือบเดือนที่ฉันเข้ามาอยู่ในแวดวงบุคคลที่รักการเขียน ฉันได้รับความรู้ แง่คิดต่างๆมากมาย ฉันรู้สึกสนุกที่ได้เรียนรู้ มีความสุขที่ได้เขียน ปลื้มใจทุกครั้งที่มีคนอ่านชอบงานเขียนของฉัน แม้จะเพียงแค่ไม่กี่คน แต่นั่นคือกำลังใจสำคัญของฉัน

แต่แล้วบทพิสูจน์ของฉันก็เริ่มต้นขึ้น เมื่อฉันตัดสินใจเรียนรู้อย่างจริงจัง

การบ้านชิ้นแรกจากครู 'เมื่อฉันได้แลกเปลี่ยนมุมมองกับครูคนหนึ่ง'

หัวข้ออาจฟังดูง่ายดาย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันต้องเขียน โดยมีคนกำหนดหัวข้อ กำหนดวันส่ง เพราะรู้สึกว่าต้องเขียนส่ง เพราะรู้สึกว่าต้องทำให้ดี ทำให้ฉันกดดันตัวเองโดยไม่รู้ตัว

ฉันตื่นมาตอนเช้าด้วยความรู้สึกว่าต้องทำ ต้องส่งงานครู แต่ฉันกลับไม่มีความคิด ไม่มีอารมณ์จะเขียน จะเริ่มต้นอะไรด้วยซ้ำ

ความสุขที่ทำ ความสนุกที่มีของฉันหายไป ยิ่งพยายามเท่าไหร่ ยิ่งยากมากขึ้นเท่านั้น

จนฉันอดตั้งคำถามกับตัวเองไม่ได้ว่า ฉันชอบงานเขียนจริงๆหรือ ชอบจริงๆใช่ไหม ทำไมฉันถึงไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่เลย

มันไม่ง่ายสักนิดที่จะก้าวผ่านความรู้สึกนั้น และมันคงยากมาก ถ้าเราเอาแต่หมกหมุ่นคิดเพียงลำพัง ฉันตัดสินใจเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนอาจไม่มีคำแนะนำอะไรมากมาย แต่สิ่งที่มีให้เต็มเปี่ยมคือกำลังใจ 'แกทำได้อยู่แล้ว แกทำได้ดีแน่ๆ ลองทำไปก่อน ถ้าไม่ไหวแกก็พักก็ได้'

จริงสินะ ฉันกำลังเครียดเกินไปหรือเปล่า ที่ผ่านมาเพราะฉันมีความสุข สนุกกับสิ่งที่ทำ ฉันถึงทำได้ดี ไม่ใช่เพราะความเครียด ความกดดันแบบนี้

ฉันตัดสินใจวางมือจากสิ่งที่ทำอยู่ ไปทำอย่างอื่นให้สบายใจ ให้ตัวฉันคนเดิมกลับมา ตัวฉันที่ไม่ใช่ยัยคนคิดมากคนนี้

พอเก็บยัยคนคิดมากใส่กล่อง ล็อคกุญแจเรียบร้อย ฉันกลับรู้สึกว่ามันง่ายมากเลยที่จะเขียนเรื่องนี้ ก็เหมือนที่ครูบอก อยากเขียนอะไรก็เขียนไป อย่าไปคิดกังวลว่าใครจะชม จะด่า ให้เขียนถึงครู ฉันก็แค่เล่าความรู้สึกที่มี ความรู้ มุมมองใหม่ๆที่ได้รับก็เท่านั้น จำได้แค่ไหน ก็ใส่มันแค่นั้น ไม่ต้องไปคิดกังวลว่าครูจะว่าอย่างไร แค่เขียนตามความรู้สึก เขียนในสิ่งที่อยากเขียน ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองก็พอ

และบทความ 'เมื่อฉันได้แลกเปลี่ยนมุมมองกับครูคนหนึ่ง' ก็เสร็จสิ้นด้วยดี เพียงเวลาไม่นาน แม้ผลลัพธ์จะออกมาอย่างไร ฉันถือว่าฉันได้ทำเต็มที่แล้ว และฉันก็สนุกตอนที่เขียนมันออกมา

แน่นอน ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้ในวันที่ฉันสับสน แต่ฉันเขียนมันจบในวันที่ฉันเอาชนะใจตัวเองได้

แต่บทพิสูจน์ไม่ได้มีเพียงเท่านี้หรอก นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น เป็นบทพิสูจน์เล็กๆบทหนึ่งที่จะพิสูจน์ว่าฉันแข็งแกร่งพอที่จะเดินบนเส้นทางนี้หรือไม่

'ขอบคุณแกมากนะที่คอยรับฟัง และให้กำลังใจฉัน ขอบคุณจริงๆ'