นานมาแล้ว ครั้งดอกไม้ ใบหญ้า ทุกสิ่งอย่างในโลกนี้พูดได้...
ดอกแก้ว ดอกไม้สีขาวดอกหนึ่ง เกิดท่ามกลางทุ่งหญ้าเขียวขจี รายล้อมด้วยดอกไม้นานาพรรณ
ทุกวันดอกแก้วจะเฝ้ามองเพื่อนดอกไม้ดอกอื่นๆด้วยสายตาอิจฉา
"ดอกมะลิ เธอโชคดีจัง ดอกสวย กลิ่นหอม มนุษย์ก็ชอบเอาเธอไปไหว้พระ ไหว้แม่เขา ฉันน่ะอยากเป็นแบบเธอบ้างจัง" ดอกแก้วพูดกับดอกมะลิที่เกิดอยู่ใกล้ๆกัน
"เธอเองก็สวยมากเลยนะดอกแก้ว มนุษย์หลายๆคนก็ชอบดอกของเธอเช่นกัน" ดอกมะลิกล่าว
"แต่เธอหอมกว่า โชคดีกว่าฉัน"
"ต้นคูณ ดอกของเธอเหลืองสะพรั่ง สวยจังเลย ลำต้นของเธอก็แข็งแรงทนแดดทนฝน"
"ขอบใจจ้า เธอเองก็มีดอกสีขาว สวยบริสุทธิ์ เหมือนกันจ้า" ต้นคูณพยายามบอกดอกแก้วทุกครั้งที่เธอกล่าวกับเขาเช่นนี้ แต่กระนั้น...
"แต่ลำต้นของฉันก็ไม่แข็งแรงเท่าเธออยู่ดี ฉันอยากมีลำต้นที่แข็งแรงแบบเธอ" นั่นคือสิ่งที่ดอกแก้วกล่าวตอบเขาเสมอ
ไม่ว่าจะพบเจอต้นไม้ ดอกไม้ ใบหญ้าชนิดไหน ดอกแก้วก็คอยแต่อิจฉาเขาอยู่ร่ำไป
จนกระทั่งถึงคราที่ต้องร่วงหล่นจากต้น
แม้วาระสุดท้าย ดอกแก้วก็ยังคงคิดเสมอว่าเธอโชคร้าย ไม่มีชีวิตที่น่าอิจฉาเหมือนใครๆ
คุณล่ะคะ กำลังเป็นเหมือนดอกแก้วดอกนี้อยู่หรือเปล่า
ไม่เคยมีความสุข ไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี เอาแต่อิจฉา โหยหาอยากมีชีวิตแบบคนอื่นอยู่ร่ำไป
ไม่มีใครมีความสุขจากการเปรียบเทียบหรอกค่ะ คนเราต่างก็มีดีคนละอย่าง
เอาเวลาอิจฉาไปทำชีวิตตัวเองให้ดี มีความสุขในแบบที่เป็นดีกว่าไหมคะ
เวลานี้ที่คุณกำลังอิจฉา อยากมีชีวิตแบบใครๆ
อาจมีใครหลายๆคนอยากมีชีวิตแบบคุณอยู่ก็ได้...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น