เมื่อกล่องความฝันถูกเปิด...

นักเขียน คือหนึ่งในความฝันวัยเยาว์ของฉัน แต่ความอดทนของเด็กคนหนึ่งก็ไม่ได้มีมากนัก เคยลองเขียนเล่นๆหลายต่อหลายเรื่อง แต่ก็ไม่เคยจบสักเรื่อง จนความฝันเล็กๆนั้นค่อยๆเลือนรางไป

แต่รู้อะไรไหม จริงๆมันไม่ได้หายไปไหนหรอก มันแค่ถูกเก็บอยู่ในกล่องเล็กๆใบหนึ่ง รอเวลาที่เหมาะสมที่จะถูกเปิดออกมาอีกครั้ง แล้ววันหนึ่งก็มีใครบางคนมาเปิดกล่องใบนี้...

บก. เป็นอาจารย์คนหนึ่งที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน เขาเป็นคนเปิดกล่องความฝันเล็กๆใบนั้นของฉัน และเชื่อว่าเขาคงช่วยเปิดกล่องความฝันหลายๆคนเช่นกัน เขาเป็นคนอัธยาศัยดีมากคนหนึ่ง แม้เราจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่เขาก็ช่วยอ่านบทความให้คนแปลกหน้าคนนี้ คำพูดที่ว่า “สำนวนดีครับ” มันเป็นกำลังใจให้ฉันอยากจะเขียนต่อไป ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะเขียนอะไรดี รู้แค่ว่าฉันอยากเขียนอะไรก็ได้ให้คนอ่านรู้สึกดี หรือได้อะไรเล็กๆน้อยๆไปบ้างจากการอ่านงานเขียนของฉัน ฉันแค่อยากส่งต่อประสบการณ์ที่ฉันมี บอกเล่าเรื่องราวต่างๆให้ใครสักคนได้ฟัง แค่คนอ่านมีความสุข เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว^^   

อนาคตฉันอาจจะได้เป็นนักเขียนอย่างที่ตั้งใจ หรือเป็นนักหัดเขียนเล่นๆแบบทุกวันนี้ไปเรื่อยๆ ก็ไม่เป็นไร อยากน้อยฉันก็ได้ลองทำมันอีกครั้ง ดีกว่าปล่อยให้ความฝันนี้ถูกขังอยู่ในกล่องต่อไป

เหนือสิ่งอื่นได้ ฉันได้รับมิตรภาพดีๆจากเพื่อนนักเขียนและนักหัดเขียนทั้งหลาย แม้เราจะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนในชีวิตจริง แต่งานเขียนก็ทำให้เราเป็นเพื่อนกัน

ขอบคุณ บก.ที่ช่วยปัดฝุ่น เปิดกล่องความฝันใบนี้

ขอบคุณคุณบอย ที่รับใครก็ไม่รู้คนนี้เข้ากลุ่ม

ขอบคุณเมย์กับจ๊ะเอ๋ที่ทนอ่านงานเขียนงานแรกของเค้า และเป็นเพื่อนที่น่ารักของเค้าเสมอมา

ขอบคุณทุกๆคนที่แวะแวะเวียนเข้ามาเยี่ยมบล็อก เยี่ยมเพจสถานีไออุ่นนี้ คุณอาจจะตั้งใจมาหรือไม่ แต่คุณคือหนึ่งในกำลังใจสำคัญของฉันเลยรู้ไหมคะ

ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันจะเดินไปได้ไกลแค่ไหนในเส้นทางสายนี้ แต่ฉันเชื่อว่าฉันจะมีความสุขในทุกๆก้าวต่อจากนี้ไป :)

ตุ๊ก

10 ส.ค.2558