ขาวด่างหมาพันธุ์ทาง

ขาวกับด่างเป็นหมาพันธุ์ทางเกิดใต้ถุนบ้านร้างเก่าๆหลังหนึ่ง แม่มันเป็นพันธุ์ไทยแท้ ส่วนพ่อเป็นพันธุ์อะไรมันทั้งสองก็สุดรู้ พวกมันไม่เคยเห็นพ่อ แต่นั่นไม่สำคัญสักนิด เพราะพวกมันมีแม่ที่อยู่ด้วยตลอดเวลา ยามหิวแม่ก็มีนมให้ดูด พอหนาวเบียดเข้าไปใกล้ๆแม่ก็อุ่นแล้ว 

แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นาน แม่เริ่มหายไป แม้จะแวะเวียนมาให้นมบ้าง แต่กลับไม่ทำให้อิ่มเหมือนแต่ก่อน น้ำนมแม่เริ่มมีน้อยลง ความหิวทำให้มันทั้งสองต้องออกไปหาอาหารเอง หมาน้อยสองตัวพี่น้องออกเดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ แม้จะกลัวแสนกลัว เพราะไม่เคยห่างจากอ้อมอกแม่ แต่ก็ต้องไป 

จนเจอถังขยะของบ้านหลังหนึ่งล้มระเนระนาดอยู่ มีเศษข้าวเศษผักกระจายไปทั่ว พวกมันไม่รู้หรอกว่าใครมาทิ้งไว้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งนี้คืออะไร มันรู้แค่ว่ามันหิว แม้สิ่งนี้จะไม่อร่อยเหมือนนมแม่ แต่ก็ต้องกิน ความดีใจที่เจออาหาร ทั้งยังเป็นครั้งแรกที่ออกสู่โลกกว้าง ทำให้ไม่รู้สักนิดว่าภัยกำลังมาถึงตัว เสียงเห่าหอนดังมาแต่ไกล วิ่งเข้ามาหาพวกมันอย่างรวดเร็ว หมาตัวใหญ่กัดทั้งสองจนได้แผลเหวอะหวะ โชคดีเจ้าของบ้านออกมาเห็นและไล่เจ้าหมาอันธพาลไป ไม่อย่างนั้นมันทั้งสองคงไม่รอดเป็นแน่ ความกลัวทำให้ทั้งสองวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ทั้งกลัว ทั้งตกใจ ทั้งบาดเจ็บจากแผลที่โดนกัด หลายวันกว่าความเจ็บจะทุเลา โชคดีที่แม่แวะมาให้นมพวกมันกิน มาช่วยเลียแผลให้มันหายเจ็บ

นับจากนั้นมา แม้จะหิวแสนหิวแค่ไหนเจ้าขาวก็ไม่เคยกล้าออกไปอาหารอีกเลย ได้แต่เฝ้ารอวันที่แม่มาหา มาป้อนนมมันเช่นเคย กินน้ำจากกะลา แทะกระดูกแข็งๆที่แม่เคยคาบมาทิ้งไว้ เพื่อรอวันที่แม่มา

ขณะที่เจ้าด่าง แม้จะกลัวแสนกลัวแต่มันรู้ว่ามันต้องไป ถ้าไม่ไปทั้งมันทั้งเจ้าขาวก็จะอาจต้องอดตาย ไม่รู้วันไหนแม่จะมาหาอีก บางวันโดนชาวบ้านโยนขวดใส่หัวบ้าง บางวันโดนตีมาบ้าง หรือวันไหนโชคร้ายเจอเจ้าถิ่นก็วิ่งหนีหัวซุกหัวซุน แถมได้แผลกลับมาอีก แต่ถึงอย่างไรมันก็มีอาหารให้กิน ขณะที่เจ้าขาวกลับผอมลงเรื่อยๆ แม้เจ้าด่างจะคาบอาหารมาเผื่อบ้าง แต่เจ้าด่างก็แค่หมาตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง จึงได้อาหารมาฝากพี่แค่เล็กน้อยเท่านั้น 

แม่เริ่มหายไปนานขึ้น ในขณะที่เจ้าด่างพยายามออกหาอาหารทุกวิถีทางเท่าที่หมาน้อยตัวหนึ่งจะทำได้ แต่เจ้าขาวกลับเฝ้ารอเพียงวันที่แม่กลับมาป้อนนมมันดังเดิม...

หมาน้อยสองตัวนี้เจอเรื่องร้ายๆมาเหมือนกัน หวาดกลัวเช่นกัน แต่ทั้งสองรับความกลัวในรูปแบบที่แตกต่างกัน 

ชีวิตของพวกเราก็ไม่ต่างจากหมาน้อยพันธุ์ทางสองตัวนี้นักหรอก บางคนล้มแล้วลุก ล้มแล้วลุก ไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง ขณะที่บางคนล้มเพียงครั้งเดียวก็ท้อใจ รอคอยแต่โชคชะตา รอคอยความช่วยเหลือจากคนอื่น ไม่คิดจะพยายาม หรือวิ่งเข้าหาโอกาสเลย 

นิทานเรื่องนี้ไม่มีจุดจบ ชีวิตของเจ้าขาวเจ้าด่างยังคงดำเนินต่อไป แต่ความคิด การกระทำที่แตกต่างจะทำให้ชีวิตทั้งสองแตกต่างกัน คุณล่ะ จะเลือกเป็นแบบไหน หวาดกลัว ยอมแพ้เช่นเจ้าขาว หรือลุกขึ้นสู้เหมือนเจ้าด่าง คุณเท่านั้นเป็นคนเลือกเอง